śpiochy w kulturze najczarniejszy czas

Śpiochy
ŚWISTAKI- The ground squirrels are members of the squirrel family of rodents (Sciuridae)
Świstaki, dawniej: susły i świszcze^[
Świstak^] (Marmota) – MARMOT are large squirrels in the genus Marmota, świszcz;  rodzaj gryzoni z rodziny wiewiórkowatych.30-60 CM, OGON 10-25 CM; 3-7,5 kg
krępa, uszy małe, kończyny krótkie, o silnych stopach przystosowanych do kopania w ziemi
być może wywodzi się z języków gallo-romańskich, oznaczając mamrotanie lub mruczenie, lub z łaciny, wiążąc się z określeniem mus montanus, czyli mysz górska
Świstak amerykański Marmota monax)  – GROUNDHOG, whistler; woodchuck,  nizinny 41,5-67,5 cm; Dzień świstaka (ang. Groundhog Day)
Świstak tatrzański (Marmota marmota latirostris) Epitet podgatunku latirostris wywodzi się z dwóch łacińskich słów: człon „lati-” pochodzi od łac. lātus: szeroki, a „-rostris” z łac. rōstrum: nos, dzióbi łącznie można go przetłumaczyć jako „szerokonosy” Hibernacja trwa 201–227, średnio 215 dn; Klan rodzinny może składać się z kilkunastu osobników – pary dominującej, ich potomstwa z różnych roczników oraz zwierząt przysposobionych

„śpi jak suseł”

SUSEŁ Suseł moręgowany^] (Spermophilus citellus);the European ground SQUIRREL;  souslik, gryzoń z rodziny wiewiórkowatych -  σπερμα sperma, σπερματος spermatos – „nasienie, ziarno” oraz φιλοςphilos – „wielbiciel, miłośnik
Susły żyją w koloniach. Susły prowadzą dzienny tryb życia
Susły prowadzą dzienny tryb życia. Aktywność zmniejsza się jesienią, kiedy przygotowują się do przetrwania zimy. Latem susły wykazują aktywność przez około 11 godzin na dobę, a jesienią ulega ona skróceniu już tylko do około 7,3 godziny. Jesienią wejścia do nor zostają od środka zabudowane ziemią i utkane sianem, a na czas od października do marca zwierzęta zapadają w sen zimowy^]. Hibernują samotnie, każdy w oddzielnej norze. temperatura ich ciała obniża się do 1,8–2,0 °C, a serce spowalnia swoją pracę – do kilku razy na minutę. Podczas hibernacji organizm susła korzysta z zapasów tłuszczu zgromadzonego latem i jesienią. Co 3–20 dni suseł przebudza się na krótko

długość tułowia (wraz z głową) rzędu 19,8–23,2 cm waży 240–340 gramów

Susły kopią rozległe nory. Każdy osobnik kopie swój własny system korytarzy, który może mieć nawet około 8 m długości i sięgać 2–2,5 m pod powierzchnię ziemi. Ciąg korytarzy składa się zwykle z ukośnych korytarzy wejściowych i krótkich, pionowych korytarzy awaryjnych. Nory budowane przez samice są głębsze i wyposażone w komorę z szerokim barłogiem, dobrze wymoszczonym sianem, przeznaczonym na okres porodu i czas wychowywania młodych

POPIELICA popielica szara ang. dormouse  (Glis glis) – ssak z rodziny popielicowatych (Gliridae), rząd gryzonie, jedyny przedstawiciel rodzaju popielica (Glis)^[, Futerko na grzbiecie jest koloru szarego (popielatego), na brzuszku jasne  Uszy spore, wyraźnie widoczne  mocno wystające z futerka), z wierzchu szaro pigmentowane, od wewnątrz cieliste. Oczy duże, ciemne. Ogon puszysty, popielaty. Długość ciała 13-18 cm, ogona 12-15 cm. 150 g. Popielice szare podczas żerowania wydają bardzo charakterystyczne głosy. - Brzmią one trochę  jak chrząknięcia wydawane przy ściśniętym gardle, trochę jak zduszone kichnięcie: kchuii, uii, uii lub kwiknięcia, brzmiące jak kriii lub uiii, i trwają około 1-2 sekundy.  Popielice szare są aktywne nocą, dzień przesypiając w kryjówkach. Gniazda zakładane są w dziuplach, bardzo rzadko na strychach śródleśnych lub przyleśnych budynków. Gniazdo zbudowane jest z liści znajdujących się najbliżej otworu wejściowego do dziupli, przy czym zrywane są wyłącznie świeże liście. Popielice budują również letnie gniazda, Zbudowane są one z łyka drzew i posiadają kulisty  kształt o wymiarach przekraczających najczęściej 50 cm. Po długim okresie żerowania samice rodzą raz do roku w sierpniu do 11 młodych.
Późnym latem lub wczesną jesienią popielice szare zapadają w sen zimowy. Wówczas schodzą z drzew na - zimę spędzają na ziemi, zakopane w norkach o głębokości 30-50 cm. zdarza się, że wykopują norki przy fundamentach domów, stodół lub nawet pod ich klepiskami. Z reguły popielice zimują samotnie, chociaż zdarza się, że samica i ostatni miot młodych spędzają zimę w tej samej norce Hibernują zwinięte w kłębek, przykryte ogonkami. Wszystkie procesy życiowe są wówczas silnie zwolnione – serce bije w tempie kilku uderzeń na minutę, temperatura ciała obniża się do kilku stopni powyżej zera. Przesypiają całą zimę bez przebudzenia. Gdy z żołędziami lub bukowymi orzeszkami ma być bieda, śpią w podziemnych norach dłużej. Budzą się dopiero w czerwcu, a pod ziemię schodzą we wrześniu. Nie mają wtedy też młodych. 

Szczególnie chętnie zjadają orzeszki bukowe, czyli tzw. bukiew.
Dzięki ostrym pazurkom oraz kleistej wydzielinie gruczołów znajdujących się na poduszkach łapek doskonale wspinają się i biegają po cienkich gałęziach. Dobrze i daleko skaczą; ogon pełni u nich rolę narządu równowagi – w czasie skoku rozkładają go jak wachlarz, co spowalnia spadanie.
popielica pani broni  https://www.youtube.com/watch?v=FevHngh0oW4

http://bezkrwawelowy.com.pl/index.php/gallery/Ssaki/popielica